Ben babamı çok erken yaşta kaybettim. Ama babam giderken geride bana öyle bir "Anne" bıraktı ki ben bugün sapasağlam ayakta duruyorsam o da annemin sayesindedir. Dünya varolduğundan beri tüm canlılar için en kutsal varlık -hiç kuşkusuz- annedir diye düşünüyorum. (Bazı istisnalar muhakkak var tabii ki, ama onların da benim bu yazımda hiç mi hiç yerleri yok. Olmasın da!) Bir de, insan isterse 50 yaşında olsun, eğer annesi hayatta ise hiç büyümüyor sanki. Ben öyleyim en azından. Biri 18, diğeri 17 yaşında iki ergen çocuğum olmasına rağmen annemin yanında olduğum anda hemencecik "annemin kızı" formatına geçip şımarıveriyorum. Annem de buna hiç hayır demiyor. Allahım ne büyük bir lüks!
 |
| Annem, Ben ve Benim Kızım |
Geçtiğimiz günlerde, olgun ve yetişkin kimliğimi büyük bir hevesle askıya astığım harika bir haftasonu geçirdim yine. Annem bize geldi! Dedim ya, herkesin annesi kendine kutsal, kendine özel. Ben de burada annemi yazmaya kalksam şu an, herhalde sayfalar sürer. Ama niyetim o değil açıkcası. Niyetim geçirmiş olduğum bu huzurlu haftasonundan mini bir kesidi burada şükranla ölümsüzleştirmek ve bir de bu yaşıma kadar halen çözemediğim bir olguyu sorgulamak. Anne yemeği konusu... Hamileliği de sayarsak tam tamına 19 senedir anneyim. Yemek yemeyi sevdiğim için güzel de yemek yaparım. Üstelik tüm yemek repertuarım da annemden. Peki, benim yemeğim neden anneminki gibi olmuyor? Avrupa ve Amerika'nın hatırı sayılır restorantlarında yemek yedim. Ama annemin mantısını, yaprak sarmasını, barbunyasını yerkenki keyfi hiçbir yerde alamadım açıkcası. Hepimiz için anne yemeğinin tadı tuzu farklı değil midir gerçekten de? Hiç sormadım aslında ama eminim annem için de kendi annesinin yemeği eşsiz ve lezzetlidir. Annelerimizin yaptığı yemeği yerken çocukluğumuza dönüyoruz belki de... Belki de kısa bir an için bile olsa üzerimizde yetişkinler dünyasının yükü yokmuş gibi yiyoruz o mis gibi tereyağ kokan peynirli makarnayı, buharı tüten pilav üstü salçalı kuru fasulyeyi. O yüzden de daha bir lezzetli geliyor tadları, kimbilir? Belki de annemizin koşulsuz sevgisi, "eşi benzeri yok" kılıyor o yemeği . Hani derler ya "sevgi katarak pişirmiş" diye.
Sebebi ne olursa olsun yeter ki annemin yemekleri olsun. Varsın benim yemeğim onunki gibi olmasın, ama yeter ki annem olsun...
 |
| Annem Mutfakta |
 |
| Annemin Şehriyeli Pilavı, Barbunyası, İzmir Köftesi ve İmambayıldısı |
 |
| Oğlumla Annem |
 |
| Güzel Aşçı |
Şehnaz Tuna
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder